De straten van Memphis stonden vol met auto’s en toeristen voor een of ander groot evenement dat naar de stad was gekomen. Steven Ackerman knipperde met zijn ogen en zuchtte. Hij was net hierheen verhuisd uit een klein stadje in Alabama en was in zijn hele leven nog nooit ergens geweest waar het zo druk was. Dit was het grootste aantal mensen dat hij ooit op één plek had gezien en hij was er niet zo zeker van of de verhuizing wel zo’n goed idee was.
Kijkend naar beide kanten, besloot hij dat dit zijn kans was en vloog zo snel als hij kon de straat over zonder er als een dwaas uit te zien. Hij stond al op het punt te laat te komen voor zijn gloednieuwe baan. Hij keek op zijn horloge en voelde zijn bezorgdheid toenemen met elke tik van de secondewijzer. Ik had mezelf meer tijd moeten geven voor het geval het moeilijk zou worden. Dacht hij bij zichzelf.
Elf minuten later stond hij voor een verlaten gebouw met een gebroken raam en houten planken tegen de deur gespijkerd, die de toegang versperden. Hij stak zijn hand in zijn zak en controleerde het adres nog eens. 842 South Willow’. Dit was het. Het adres stond in vervaagde gouden letters in de oude witte steen boven de deur gegraveerd. ‘Verdomme.’ Hij vloekte en ging op het trapje zitten dat naar de getraliede deur leidde en zette zijn rugzak voor zich neer.
Steve was tweeëntwintig jaar oud en had zijn ouderlijk huis verlaten nadat hij was gezakt voor zijn studie om hierheen te verhuizen. Hij was een goede student geweest aan de plaatselijke hogeschool, maar de meisjes hadden hem afgeleid. Een meisje bracht hem in een kleine party scene en vanaf daar ging het bergafwaarts. Hij was gedwongen om een baan te vinden en zijn leningen helemaal alleen te betalen. Hij probeerde alle websites en apps, maar in zijn kleine stadje waren de enige beschikbare banen fastfoodrestaurants en benzinestations. Na een paar dagen zoeken kreeg hij een e-mail over een baan bij wat hij dacht dat een groot toeleveringsbedrijf was. Nu zou hij naar huis moeten kruipen als een mislukking als hij niet snel iets deed. Maar, wat? Wat kon hij doen? Hij had al een hotel voor twee weken vooruitbetaald en een goedkoop pak gekocht met het geld van zijn ouders. Hij was bijna blut en had geen aanknopingspunten of idee wat hij moest doen.
Hij zakte in zichzelf weg met zijn armen tegen zijn voorhoofd gedrukt terwijl hij op de trap zat. Hij sloot zijn ogen en probeerde na te denken. Maar, zijn denken werd onderbroken door naderende voetstappen. Hij tilde zijn hoofd op en duwde zijn zwarte pony uit zijn zicht en zag een lange man in een zwart met rode overjas met lang wit haar voor hem staan. Hij ontmoette zijn ogen en merkte meteen hoe helder en krachtig wit ze waren. Ze hadden geen kleur rond de pupil en hielden een doordringende maar vriendelijke blik. Nog nooit in zijn leven had hij zo’n man gezien en voordat hij een woord kon uitbrengen, glimlachte het individu met een dunne grijns en sprak met zo’n soepele stem.
“Mijn naam is Alredion Whist. Ik ben de eigenaar van International Radiant. Jij moet Steven zijn.” Het duurde een paar seconden voordat de woorden duidelijk werden. Steven krabbelde overeind en glimlachte. Hij stak zijn hand uit naar zijn nieuwe baas. Hij kreeg een bleke, slanke hand die ongewoon koud aanvoelde. “Ja, meneer. Dat ben ik.” antwoordde hij terwijl hij nog steeds glimlachte. Alredion knikte en nam zijn hand terug. “Mooi zo!” Zei hij opgewonden, terwijl hij een stralend witte glimlach liet zien. “Volgt u mij, alstublieft.”
Toen hij zich omdraaide om de straat op te lopen, kreeg Steven een betere blik op de vreemde man. Hij had rode laarzen aan die glinsterden in het zonlicht en die onder een perfect gestreken zwarte broek van onberispelijke kwaliteit zaten. De rode en zwarte overjas hing tot aan de achterkant van zijn knieën en de bovenkant van de schouders hadden donkerzwart bont dat zijn nek bedekte. Het witte haar rustte onder een hoge hoed met een zwartzilveren band rond de basis. Wie was deze man? dacht Steven terwijl hij hem volgde en het enige wat hij kon denken was, nou hij is mijn nieuwe baas.
Alredion Whist leidde Steven een paar straten verder naar een parkeergarage. Binnen gingen ze een lift in en daalden af naar de laagste verdieping, waarvan Steven merkte dat die ondergronds was. Hij volgde zijn baas door een grote reeks zwarte deuren die onmogelijk zwaar en dik leken te zijn en door die deuren bevond zich een duur bureau met twee gangen die aan weerszijden van het bureau liepen. Een mooie jonge blonde dame stond aan de balie met een glimlach en een aangenaam welkom aan hen beiden. Boven haar hoofd hing een bordje en in gouden letters stond gegraveerd: ‘International Radiant.’
Ze liepen door de linker gang en helemaal aan het eind was nog een stel zeer grote deuren. De letters waren direct in de deur gegraveerd, bijna als een houtsnijwerk van een meester-arbeider. Er stond: ‘De Handelsreiziger’.
Steven ging de kamer binnen. Hij had een vreemd gevoel over alles en in zijn achterhoofd bleef de gedachte sluipen om weg te gaan. Maar, voor een kans op succes en werk zou hij die gevoelens wegdrukken en gewoon doorgaan.
In de kamer stond een smetteloos houten bureau. Steven stond versteld van de ingewikkelde markeringen en het houtsnijwerk aan het oppervlak en aan de randen. Kleine dieren en voorwerpen waren in het hout gesneden. Het waren er zo veel en zo gedetailleerd dat Steven, als hij maandenlang naar het bureau zou kijken, nog steeds nieuwe dingen zou vinden om te bewonderen.
“Vind je het mooi?” Zei de witharige Whist. Hij was er al achter gaan zitten en hij glimlachte bijna wetend naar Steven.
“Uh, ja meneer! Het is ah, het is geweldig.” Steven werd weer in de gebeeldhouwde figuren getrokken en zou weer in vervoering zijn geraakt door de details, ware het niet dat Whist een grote tas tevoorschijn haalde en die op het bureau voor Steven neerzette.
De tas viel met een zwaar gewicht op het bureau en Whist stond op en ritste de tas open om Steven de inhoud te laten zien. In de hoeken van de grote tas lagen papieren en daarbovenop nog eens een verbazingwekkende hoeveelheid geld. Steven begon onmiddellijk te zweten en had het gevoel dat dit op de een of andere manier verkeerd was. Whist grinnikte zachtjes en ging weer zitten. Zijn witte ogen waren op die van Steven gericht. Met een soepele toon en cadans onthulde hij eindelijk zijn bedoelingen.
“Meneer Ackerman, dit zijn de documenten van al mijn eigendommen, inclusief deze hele parkeergarage en de verdieping waar we nu zitten. Er zit ook driehonderdvijftigduizend dollar in de tas. Ik zou graag willen dat u het allemaal kreeg.” De vreemde witharige Alredion Whist flitste nog eens met die mysterieuze en charmante glimlach.
Stevens mond viel letterlijk open. Zijn ogen verwijdden zich en vonden hun weg naar het stapeltje geld in de tas. Zweet druppelde van zijn voorhoofd en liep langs zijn wang. Hij voelde zich heet. Heet en verward en heel, heel opgewonden.
“Meneer, uh, dat kan niet. Er is gewoon geen manier dat u me dit allemaal zou geven! Ik kan niet eens… Ik kan niet eens…” hij klaarde zijn door terwijl zijn gedachten over elkaar heen begonnen te buitelen en hij geen woorden meer kon vinden om te spreken. Hij zat daar maar, starend en nadenkend, zonder een enkele gedachte.
Whist leunde achterover in zijn stoel en lachte hevig. “Oh, ja! Ja, dat zou ik doen, Steven Ackerman! Ik zou je dit geven en meer! Alles wat je hoeft te doen is de documenten te tekenen en het is klaar.” Hij leunde voorover en de glimlach verdween samen met zijn vrolijke houding. “Maar, er is natuurlijk een heel belangrijk addertje onder het gras.”
Steven’s ogen schoten van de zak met geld en documenten terug naar Whist die ernstig leek. Zijn witte ogen sloten zich doelgericht op Steven. “Dat klopt, Steven Ackerman. Je mag al dit geld en eigendom hebben. Maar als je het neemt, moet je ook mijn plichten en verantwoordelijkheden op je nemen.”
Steven’s keel liet eindelijk een laag en trillerig geluid horen. “Wat?”
Whist vouwde zijn armen in zijn schoot en legde de ene bleke en koude hand boven op de andere. “Jij moet mijn taak als verkoper en eigenaar van Internarional Radiant overnemen. Natuurlijk zou je niet verantwoordelijk zijn voor enige eerdere ongoings van het bedrijf en alle winst van voor je startdatum zou van mij zijn. Maar vanaf vandaag bent u de eigenaar en exploitant van dit bedrijf en mag u ook alles in de tas houden.
Steven keek van de tas naar Whist en van Whist naar de tas. Zijn hart bonsde en gedachten aan zijn ouders, thuis, en elk alledaags aspect van zijn leven vochten chaotisch met elkaar in zijn hoofd.
“Ik zal het doen.” flapte hij er heel zachtjes uit. “Ik kan alles verkopen wat verkocht moet worden voor zoveel geld. Ik kan… ik kan het.” Hij stelde zich voor wat hij zou kunnen verkopen en dacht er niet eens aan om het te vragen. Hij had het ergste al gedacht. Drugs, wapens, vrouwen. Het leek niet eens zo onmogelijk om zijn ziel te verkopen op dat moment.
Whist’s glimlach keerde terug. “Uitstekend.” Hij stond op en pakte verschillende papieren uit de tas en liet Steven die ondertekenen. Toen haalde hij een klein kistje onder het bureau vandaan en opende het. Daarin zat een grote flacon met een zilveren glinsterende vloeistof. Het gaf een dof licht af toen Whist het uit het kistje haalde en het aan Steven voorhield.
“Ik moet je waarschuwen. Mijn baan als Handelsreiziger is niet zomaar een baan, Steven. Het is een rol die al duizenden jaren bestaat. Het enige doel ervan is de mensheid een zeker evenwicht te verschaffen.” Steven nam het flesje in een trance. De woorden van Whist kwamen niet langer van de persoon achter het bureau, maar uit zijn eigen hoofd. “Bepaalde mensen in deze wereld moeten een kans krijgen die verder gaat dan wat van nature wordt geboden. Aan bepaalde mensen moeten voorwerpen en ideeën worden verkocht die iemands leven veranderen. Terwijl anderen naar de bodem van de mensheid gezift moeten worden. Evenwicht, Steven. Als de verkoper, nadat je deze vloeistof hebt gedronken, zul je weten wat je moet doen. Misschien dringt het niet meteen tot je door. Maar, je zult merken dat je langzaam de rol vervult met de hoogste uitmuntendheid.”
Steven sloeg in zijn tranceachtige toestand de drank achterover en onmiddellijk huilde zijn keel van de pijn. Hij greep zijn keel dicht, gooide zijn hoofd naar achteren en knarste met zijn tanden terwijl hij zijn ogen sloot. De pijn volgde de zilveren vloeistof tot in zijn lichaam tot zijn lichaam bonkte en witheet aanvoelde. De pijn was zo hevig dat hij het bewustzijn verloor en op de grond viel.
Enige tijd later bevond hij zich in een donkere kamer. Speeksel was opgedroogd over zijn gezicht en hij pelde zich los van de vloer en keek met een doffe blik om zich heen. Hij knipperde met zijn ogen. Hij was nog steeds in de kamer waar hij de vloeistof had gedronken. De zak met papieren en geld lag nog steeds op het bureau voor hem. Whist was nergens te bekennen in de duisternis. Had het…gewerkt? Was dit alles nu van hem? Was hij nu…de Handelsreiziger? Wat betekende dat eigenlijk?
Hij raapte de tas op en verliet snel de kamer en ging terug de linker gang op. Zijn lichaam voelde vreemd aan en het maakte hem misselijk, maar hij duwde het opzij. Hij moest hier weg en zijn draai vinden.
“Ik ben blij te zien dat je wakker bent, baas.” Een stem klonk van achter hem. Hij draaide zich om en zag dat de jongedame die hem en Whist had begroet, nog precies stond waar ze had gestaan achter de balie van de receptioniste.
“Uh, hallo.” zei Steven onwennig terwijl hij haar bestudeerde. “Werkt u…..werkt u voor…mij?” Hij was zo de weg kwijt. Hij voelde zich ziek en verward en wilde het liefst zo snel mogelijk weggaan, maar alle informatie die wat licht kon werpen op wat er gebeurd was, zou geweldig zijn.
“Ja, meneer. Ik sta onder direct toezicht van de verkoper om hem te helpen met alles wat hij nodig heeft.” Ze glimlachte oprecht. Steven wist dat ze de waarheid sprak. Zijn instincten waren merkwaardig scherp en hij was in staat ze zonder fouten te lezen. Hij keek naar de vrouw en terwijl ze glimlachte viel het hem op hoe ongelofelijk perfect haar huid was. Het zag er zo zacht en glad uit. Haar glimlach was zo helder en haar witte ogen waren prachtig onder haar blonde haar. Hij wierp een blik omlaag op haar buste. Ze droeg een wit overhemd met knopen, dat uitzonderlijk mooi gemaakt was en dat haar perfecte rondingen liet zien. Steven had tot nu toe niet gemerkt hoe ongelooflijk aantrekkelijk de vrouw was.
“Als je wilt, kan ik mijn kleren uittrekken en voor je dansen.” Zei ze zo nuchter. Haar glimlach was nog steeds over haar tengere gezicht getrokken. Steven was echter geschokt.
“Uh, dat is….je hoeft niet…waarom zou je dat zeggen?” Mompelde hij.
“Mijn enige doel is om jou te helpen, gekkie.” Zei ze terwijl haar slanke handen naar haar borst werden gebracht. Haar vleeskleurige nagels dansten terwijl ze haar hemd losknoopte met zo’n soepele sierlijkheid. Steven was in shock toen het paar grote borsten werden blootgesteld onder het gefabriceerde licht van het gebouw. Haar roze tepels begonnen bijna onmiddellijk hard te worden.
Ze reikte naar beneden en trok aan een dun zwart rokje. Haar heupen zwaaiden van links naar rechts toen ze zich aan Steven openbaarde. Ze stond nu helemaal naakt voor hem en Steven besefte dat ze geen beha of slipje droeg. Haar perfecte vrouwelijkheid was voor hem te zien en hij besefte dat ze alleen waren. Deze hele plek was nu van hem volgens de documenten en hij voelde een plotselinge trots en eigendomsgevoel.
Zijn pik begon snel op te zwellen in zijn broek en de witte ogen van de receptioniste keken op hem neer. Ze beet op haar lip en liep verleidelijk naar hem toe.
“Je wilt toch niet dat ik dans, Steven? Je wilt dat ik nu de touwtjes in handen neem, hm? Je wilt dat ik je vertel dat alles wat je nu ziet van jou is en aan jou toebehoort. Het gebouw, de zaak, en zelfs dit lichaam. Ze bewoog een hand langs haar nek en over haar borst, en kneep er in. Steven stond daar maar, vol ontzag. Hij slaagde erin een licht knikje te geven.
“Dat is juist. Ik ben van jou, net zoals dit gebouw van jou is. Net zoals de lichtarmaturen in het plafond van jou zijn. Net zoals het tapijt en de muren van jou zijn. Dit lichaam is van jou. Mijn figuur is voor jou en deze borsten zijn voor jou. Deze lange benen,” zei ze terwijl ze een perfect geproportioneerd been omhoog wierp en op Steven richtte. Het sloot zich om zijn linkerbeen en trok hem dichter naar haar toe. “zijn voor jou.”
Ze leunde tegen hem aan en drukte haar borsten tegen hem aan. Hij kon haar warmte voelen en ze rook zo hemels. Hij pakte met zijn rechterhand de kleine kant van haar rug vast en liep met zijn linker langs de onderkant van haar opgetilde been. Ze voelde ongelooflijk aan. Hij begon zich te verliezen in haar seksuele aanwezigheid.
“Ja, Steven. Raak me aan. Voel me. Grijp me.” Ze sloeg haar armen om hem heen, leunde tegen hem aan en omhelsde hem stevig. “Neuk me.” Fluisterde ze in zijn oor. Hij liet een zachte zucht van lucht toen ze hem losliet. Hij voelde zich zo gesterkt dat hij naar haar ronde kont en borst greep. Haar huid voelde smetteloos aan onder zijn vingers. Zo zacht en vol. Hij drukte zijn lippen tegen de hare terwijl hij haar betastte, haar achteruit duwend terwijl zijn gretigheid en ongeduld het wonnen van zijn fijngevoeligheid en vaardigheid.
Ze raakten het bureau waar ze even daarvoor nog had gestaan en hij tilde haar op en plaatste haar kont op de rand van het bureau. Zijn mond vond haar borsten en hij zoog op haar roze tepels terwijl zijn handen haar verder verkenden. Haar dijen waren zo zijdezacht en vol. Hij leunde achterover en voordat hij iets kon zeggen of doen zakte ze op haar knieën en begon zijn riem los te maken en trok zijn broek open vanaf de knoop. Ze bevrijdde zijn nu kloppende en gezwollen pik uit zijn zwarte ondergoed en glimlachte haar oprechte glimlach naar hem.
“Je pik is precies zoals ik me hem had voorgesteld. Hij is zo groot en perfect, Steven!” Ze glom van extase en stak de kop van zijn pik in haar mond. Steven kon zijn ogen niet van haar afhouden toen het genot hem overviel en hem in een rijk van extase trok.
Ze boog heen en weer op zijn pik en streelde de basis met een hand. Met haar vrije hand reikte ze omhoog en masseerde en trok zachtjes aan zijn ballen. Als er spuug van haar kin kwam, verzamelde ze dat en wreef het in zijn gevoelige bilnaad en langs zijn ballen. Hij kon de achterkant van haar keel voelen en zwoer dat hij nog nooit zo groot en hard was geweest, maar het voelde te goed om er nu aan te twijfelen. Hij keek toe hoe ze krachtig zoog en zijn pik in haar mond duwde. Hij voelde haar keel opengaan en hij passeerde de barrière van haar slokdarm en ze duwde zijn lengte zo ver mogelijk bij haar naar binnen. Zijn ballen rustten nu op haar kin terwijl haar spuug op haar grote borsten viel. Haar witte ogen keken naar hem op en ze stak een vinger tegen zijn kont en ze wreef er over met haar speeksel dat op haar vingers zat.
Hij gooide zijn hoofd achterover van genot en greep naar de achterkant van haar hoofd. Hij begon zich uit haar mond terug te trekken en duwde zich toen weer helemaal langs haar barrière. Hij herhaalde de beweging en begon het steeds sneller te doen, totdat hij over zijn volle lengte haar keel neukte. Ze reikte naar beneden en begon met zichzelf te spelen, mengde haar spuug met haar sappen en greep naar haar grote borsten. De geluiden die uit haar kwamen en het beeld van deze vrouw…
“Fuuuuuuuck.” Zei Steven luchtig. Hij pompte haar keel en pakte haar hoofd nu met beide handen vast, zijn snelheid opvoerend. Ze keek nog steeds naar hem op en stond hem toe zo diep te gaan als hij kon duwen en zo snel als hij wilde, zonder ook maar de minste prop of weerstand. Haar torso was nu bedekt met haar kwijl en speeksel en Steven trok zijn pik uit haar mond, tilde haar op en kuste haar krachtig. Zijn tong likte aan de hare en dan rond de randen van haar mond. Hij draaide zijn tong rond en duwde haar speeksel in haar mond. Ze spinde als antwoord en Steven liet zich op haar borst zakken en deed hetzelfde.
Hij wilde haar speeksel. Hij voelde zich zo overmand door lust dat hij het allemaal oplikte en in zijn mond verzamelde en toen kuste hij haar weer. Het spuug begon uit hun gretige monden te stromen en langs hun lichaam naar beneden. Steven duwde haar kont naar achteren op de rand van het bureau en liet zich op haar zakken. Hij voelde de warmte van haar vlees toen hij zijn tong van de onderkant van haar vrouwelijke lippen naar haar clitoris bracht. Haar eigen spuug spoot uit zijn mond toen hij haar begon op te eten. Ze smaakte zo zoet en perfect dat Steven zichzelf daar beneden verloor. Hij werd een beest. Hij zoog en likte en wreef zijn hele gezicht tegen haar aan. Ze gilde en kreunde en greep naar zijn achterhoofd terwijl ze kronkelde van genot.
Ze sloot haar knieën achter zijn hoofd en drukte hem steviger tegen zich aan. Ze huiverde toen hij maar doorging en doorging. Haar ogen rolden naar de achterkant van haar hoofd en ze stuiptrok in een orgasme. Steven likte elk beetje van haar sappen in zijn mond en slikte haar door. Hij ontstond als een glimmende puinhoop en ze streek met haar vingers over de zijkant van zijn slaap en langs zijn kaak. “Oh, Steven. Neuk me. Alsjeblieft, neem me nu!” Ze opende haar benen en Steven was absoluut kloppend.
Zijn pik trilde terwijl hij tegen haar lippen drukte. Zijn mond viel open toen elke vezel van zijn wezen de sensatie voelde van haar om hem heen. Ze kreunde en hij voelde zich ademloos. Hij zou niet geloven dat het echt was als hij niet verloren was in het genot, te diep om nog langer na te denken.
Hij drong verder bij haar naar binnen tot hij haar wanden oprekte en zich terug moest trekken. Hij werkte zich in een langzaam maar beheersbaar tempo in en uit, heen en weer. Ze reikte naar haar borst en kneep in een van haar roze tepels. “Ohhhhhh.” Kreunde ze. “Neuk me, Steven. Ja, neuk me. Neuk me.”
Hij begon de snelheid op te voeren tot hij zichzelf niet meer in haar werkte. Hij stootte nu zijn hele lengte in haar lichaam en de scherpe klappen van vlees tegen vlees klonken door heel International Radiant. Hun gekreun verstrengelde zich in een symfonie van geliefden, op hoge toon en vanuit hun diepste kern.
Hij voelde de druk toenemen en het scherpe levendige gevoel van een orgasme zijn lendenen overspoelen. Zijn onderlichaam begon te trillen en haar sappen stroomden uit haar en langs de schacht van zijn grote pik. Hij voelde harder en groter dan ooit tevoren. Ze keek in zijn ogen en beet op haar lip.
“Geef het me. Kom in mijn keel, Steven. Ik wil het. Ik wil het. Ik wil het.” Ze smeekte terwijl zijn stoten haar lichaam in scherpe ritmische schokken duwden. Haar borsten wiegden en hij greep haar heupen en pompte. Hij kon het niet meer aan. Het genot liep langs zijn torso en tot in zijn geest. Zijn lichaam tintelde terwijl zijn heupen begonnen te stoten.
Ze manoeuvreerde snel haar lichaam en zakte op haar knieën. Een lange en dikke straal hete sperma viel over haar gezicht, net langs de rand van haar neus. Ze nam de volgende spuit in haar mond terwijl ze zijn lul woest door haar keel schoof. Hij spoot in haar terwijl ze met haar handen over haar borst en keel wreef. Hij sidderde en bewoog zijn torso naar beneden bij elke spurt van heet sperma. “Ah. Ahhh. Ah!” kreunde hij.
Ze liet hem in haar keel zitten tot hij ophield met trillen en liet toen langzaam, heel langzaam, zijn pik weer zachtjes omhoog en uit haar keel glijden. Ze hijgden samen terwijl Stevens geest langzaam weer de zijne begon te worden.
“Dat was perfect, Steven. Kijk eens wat een puinhoop we nu zijn.” Ze glimlachte en keek naar de muur naar een lichaamslengte spiegel die aan de andere kant van de gang naar rechts hing. Ze waren bedekt met sappen. Salvia, zweet en sperma bedekten hen beiden. Haar ogen vonden de zijne in de spiegel en ze glimlachte trots. Hij keek op en vond zijn eigen ogen. Ze waren niet meer zoals voorheen. Waar het groen van zijn iris had gezeten, was nu wit. Zijn pupil bleef zwart, maar alle kleur was verdwenen. Hij leek nu op haar eigen ogen en het beeld van een grijnzende Whist flitste door zijn hoofd.